معلولیت ناشی از بیماری جذام در استان گلستان، ایران

زمینه و هدف: بیماری جذام یکی از بیماری های عفونی مزمن است که معمولاً بر پوست و اعصاب محیطی تأثیر می گذارد و می تواند باعث معلولیت های غیرقابل برگشت شود. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت معلولیت ناشی از بیماری جذام در استان گلستان در طی سال های 1350 تا 1388 بوده است. روش اجرا: این پژوهش، یک مطالعه ‍ی مقطعی گذشته نگر بود. کلیه ی بیماران شناسایی شده در شبکه ی بهداشت استان گلستان در طی سال های 1350 تا 1388 که تشخیص بیماری جذام برای آن ها گذاشته شده است وارد مطالعه شدند. روش نمونه گیری به روش سرشماری ساده بوده و شامل تمام بیماران کشف شده در مدت مطالعه می باشد. اطلاعات موردنیاز از پرونده ی بیماران استخراج و مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در این مدت 38 ساله، از بین 100 بیمار مبتلا به بیماری جذام مورد بررسی، 68% موارد مرد بودند. میانگین سنی این افراد 35.6±16.4 سال بود. اکثریت موارد ابتلا ساکن مناطق روستایی (78%) و شغل اکثر آنان کارگری (39%) بوده است. نوع بالینی بیماری در 64% موارد جذام پرباسیل بود. شصت ودو درصد مبتلایان، درمان چنددارویی داشتند. ضایعات ماکولر (15%) شایع ترین شکل بیماری بود. مشکلات عملکردی در 6% مثبت و در سایر موارد منفی و نامعلوم بود. مردان نسبت به زنان بیشتر دچار معلولیت بودند. اکثر بیماران دارای عارضه، در گروه سنی 55-35 ساله بودند. نتیجه گیری: در استان گلستان اکثر بیماران مبتلا به جذام، دارای معلولیت درجه ی صفر یا یک بودند.